صنم

یک  شب   صنمی    بمن    بداد   جام   می                      گفت نوش بکن از این می و   جام می

این باده ی  من  باده  ی  انگوری   نیست                        یک    جرعه    بنوشی   و دگر     جام    می

تا    مست   شوی   از   آن   غافل   گردی  ذ                  از خویش  و  ز   د  نیا وز   آن   جام   می

جام  لب   خود   چو   بر    لب    من    بنهاد                    نوشیدم   و    غافل   شدم   از   جام  می

یک     بوسه     گرفتم     ز     لب    گلگونش                      کامم شده  چون   آتشی   از   جام    می

چون      بار      دگر     از     او      تمنا     کردم                          یک بوسه ی آتشین از آن جام می

بگرفتم   و    غافل    ز    دل   خویش   شدم                           بی هوش شدم من و از آن جام  می

آنگه      به      خود      آمدم      فراموشم     شد                         دیگر    صنمی     نه     ساغر     و   جام    می

در حسرت وصل تو وصال حیران است                           یک بار دگر از آن می و    جام    می