غمی خواهم که غم خوارم تو   باشی                   دلی   خواهم   دل  آزارم  تو   باشی

شوم ای دوست پرچم دار هستی                   در آن روزی که سردارم تو باشی

به بیماری دهم جان و  سر خویش                     اگـر    یار   و    پرستارم      تو      باشی

کشم  بار    امانت    با    دلی    زا ر                   امانت    دار   اسرارم   تو     باشی

به میخانه  روم  هر  شب و هر روز                      اگر ساقی  و  دل   دارم    تو   باشی

وصال  چون  گشته   بیمار   نگاهت                       نگهدار    دل     زارم    تـو     باشی

دلم   را   برده    آن    یار     هوسباز                             به ناز و عشوه ای آن  یار   طنّاز

به     چشمان     سیاهش     ناز     داده                          به   ابروی   کمانش   عشوه   و  ناز

چو  آن  سرو  سهی آن  قد  رعنا                              نشسته در   گلستان   آن   هوسباز

به    لبخندی    کند    دیوانه   دل   را                          درون سینه ام  این   گونه   آواز

بیا      بنگر      درون    سینه  ام   را                            چو مرغی در هوایت کرده پرواز

درون این قفس دیگر دلی نیست                               بیا با   این   پرنده  شو  هم    آواز

شکستی    بال    این     مرغ   تکیده                      نکردی   با   دلم   آخر تو پرواز

ببین بال و  پرم   بشکسته   اکنون                              وصال بشکسته بال امید  پرواز

آن    بت   سیم    برم   باز   گرفتارم     کرد        عشوه  و  ناز   او   آخر   دل   آزارم   کرد

بس که او ناز فروخت بر سر کوی و برزن           من  بیچاره   روان   بر  سر  بازارم    کرد

چشم او مست  شده   عربده   جوی    دگران       من دیوانه به  زنجیر  چو  می   خوارم    کرد

ابروانش      کمان  گیر    و    به   تیر       آغشته               در بیابان و  دمن  سخت  کماندارم     کرد

تیر    مژگان   مه   من    چو   به   دل   بنشیند            من به دنبال رخش در ره او زارم    کرد

چه     کنم      تیر    نگاهش    به    دلم       بنشسته              من      بیمار    به    دنبال    پرستارم      کرد

چون وصال در ره او مست و خراباتی شد               همه  شب    منتظر میکده می خوارم   کرد

یک  شب   صنمی    بمن    بداد   جام   می                      گفت نوش بکن از این می و   جام می

این باده ی  من  باده  ی  انگوری   نیست                        یک    جرعه    بنوشی   و دگر     جام    می

تا    مست   شوی   از   آن   غافل   گردی  ذ                  از خویش  و  ز   د  نیا وز   آن   جام   می

جام  لب   خود   چو   بر    لب    من    بنهاد                    نوشیدم   و    غافل   شدم   از   جام  می

یک     بوسه     گرفتم     ز     لب    گلگونش                      کامم شده  چون   آتشی   از   جام    می

چون      بار      دگر     از     او      تمنا     کردم                          یک بوسه ی آتشین از آن جام می

بگرفتم   و    غافل    ز    دل   خویش   شدم                           بی هوش شدم من و از آن جام  می

آنگه      به      خود      آمدم      فراموشم     شد                         دیگر    صنمی     نه     ساغر     و   جام    می

در حسرت وصل تو وصال حیران است                           یک بار دگر از آن می و    جام    می

یک   روز   صنمی   گفت    از   آشنایی دل                 روز دگر از عشق بگفت از من  و  دل

چون        باده        بد     ستم      بداد      نوشیدم                  مستش شدم    و   شدم      گرفتار     دل

این دل که چنین  باز   گرفتار   شده   است           در بند سر زلف نگار است این  دل

آن     طرّه      مشکین  دل   اندر   خم   آن                 غافل   شده    از   مستی   و از خون دل

آن    روز   که    آن    صنم  بچشمم بنشست             عقل از دستم برفت و   فریاد   از   دل

امروز   چو    دیوانه    به   زنجیر    شده    است              در سینه به گوشه ای پریشان است دل

این است وصال در پی وصل بی حاصل                   یارا   چه   کنم   چه   گویم   از   کار   دل

از  آن روزی که عشقت آشنا گشت                  به  چشمانم   نگاهت   آشنا   گشت

دو        چشمان     سیاهت    آتشم      زد                   شرر های نگاهت آشنا   گشت

از آن روزی که بر لب بوسه دادی                    لبانت  با   لبانم     آشنا      گشت

از آن روزی که    آتش  بر     نهادی                   دل من با شرر ها  آشنا     گشت

از آن روزی که عشق بر من نهادی                 ببین   زنجیر   بر  پا  آشنا    گشت

از   آن    روزی    پریشانم     نمودی                    پریشانی ز مویت  آشنا     گشت

به عشقت      مبتلا    هستم   من    امروز                        چو بیماری به جانم آشنا     گشت

وصال در هجر تو در سوز و ساز  است                       بیا آتش به جانم آشنا      گشت